Opis
Oznacza to, że musi być dostarczana z dietą, aby zaspokoić potrzeby organizmu. Nazywany jest pierwszym aminokwasem limitującym, gdyż to właśnie lizyny najczęściej brakuje
w diecie koni, a brak ten uniemożliwia syntezę białek w organiźmie.
(np. owies, jęczmień, wysłodki buraczane, otręby pszenne).
a także kondycję skóry, sierści i stan kopyt.
a także ryzyka przebiałkowania konia.
przez organy wewnętrzne, chrząstki i ścięgna, aż po skórę, włosy i kopyta, a także składników krwi takich jak czerwone i białe krwinki.
Może też prowadzić do degradacji masy mięśniowej w celu odzyskania przez organizm aminokwasów potrzebnych do innych funkcji.Kiedy stosować?
– u koni rosnących
– przy słabym umięśnieniu mięśni grzbietu (topline)
– w okresie wymiany okrywy włosowej (linienia)
– gdy wzrost kopyt jest spowolniony
– przy dużych zranieniach, po operacjach
– przy konieczności zastosowania diety niskobiałkowej i jednoczesnej niskiej masie ciała
– w czasie kontuzji i rekonwalescencji przy stosowaniu diety niskoenergetycznej i niskobiałkowej
– u koni mających problem z nabudowaniem tkanki mięśniowej
– u koni ze zdiagnozowanym PSSM lub HYPP, a także podatnych na mięśniochwat
– regeneracja mięśni i układu nerwowego u koni dotkniętych boreliozą
Rola lizyny w organiźmie:
– kluczowe znaczenie dla syntezy białek w organiźmie
– poprawia przyswajanie białka
– jest podstawowym budulcem wszystkich białek w organiźmie konia
– ma znaczący wpływ na wzrost wszystkich tkanek; od kości, przez organy wewnętrzne, chrząstki i ścięgna, aż po skórę, włosy i kopyta
– wspiera system nerwowy i odpornościowy
Objawy i skutki niedoboru:
– zła jakość kopyt mimo podaży biotyny i mikroelementów
– słabe mięśnie, brak energii
– zbyt mała podaż lizyny w diecie może być jednym z powodów podwyższonego mocznika we krwi.
Jest to spowodowane stosowaniem diety zawierającej dużą ilości białka o słabej przyswajalności. Organizm wydala nie przyswojone aminokwasy.
Podwyższony mocznik może także wskazywać na stany chorobowe nie mające związku z lizyną, więc zawsze należy konsultować je z lekarzem weterynarii.